Zo dichtbij

Het heeft niet mogen zijn, het is niet gelukt ; niet voor Krijn en niet voor Pieter.
Pieter heeft het zeer moeilijk gehad, is "gestorven" onder onze ogen ondanks onze aanmoedigingen.
Bij Krijn hebben we tot het laatste gehoopt dat het net zou lukken. WIj hebben hem naar de meet geschreeuwd en ons van de afkeurende blikken van de Japanners niets aangetrokken.
Het stadion was trouwens bedroevend leeg en er hing dus helemaal geen sportsfeer.
Dankzij de aanduidingen volledig in het Japans naar de juiste ingang en het feit dat we de verkeerde kant werden opgestuurd op zoek naar die ingang hadden we de eerste snelle reeks gemist en hadden niet echt een idee van de verliezende tijden.
We wisten dat de tijden van de tweede reeks behoorlijk langzaam waren (voor de eerste drie) en hoopten dat Krijn het zou redden.
Hij heeft het goed gedaan maar wij kennen op dit ogenblik iemand die waanzinnig teleurgesteld is.
De omstandigheden waren verschrikkelijk, geen stukje schaduw, temperatuur van 34 graden, geen wolkje aan de hemel. De zweetstraaltjes langs ons lichaam en wij moesten alleen maar zitten en roepen. Onze Belgische vlag hing over de rand, keurig geflankeerd door de looise vlag.
We weten niet of ze in beeld zijn geweest.
10 minuten na de wedstrijd een telefoontje van Frank en toen ook Krijn aan de lijn gehad.
Zo verschrikkelijk teleurgesteld, maar ja een WK is een zeer speciaal evenement met speciale wedstrijden.
Als we de tijden van alle deelnemers vergelijken dan loopt Krijn de 15de tijd van alle deelnemers; echter de definitieve uitslag wordt opgemaakt met de namen van de 15 finalisten en dan komen de verliezende tijden in de rangschikking en dan is hij 18de.
Dus puur theoretisch goed genoeg voor kwalificatie naar Peking (bij de beste 16 zijn) maar volgens de opgestelde regels net twee plaatsen te ver. Zeer begrijpelijke frustratie maar zo werkt het nu eenmaal. En ja er liepen vandaag dus nog jongens die sneller waren dan hij maar dus ook niet in de finale omdat ze in de snelle reeks van 1 of 3 zaten en die zullen net zo gefrustreerd zijn.
Niemand weet wat er zou gebeurd zijn als hij in de tweede reeks zou hebben gelopen. Zijn tijd is immers sneller dan de winnaar van die reeks. Zou hij dan inderdaad mee gesprint hebben voor die eerste drie plaatsen. Dat zullen we natuurlijk nooit weten. Het zij zo. Straks
gaan we even naar hun hotel en zullen trachten te troosten. Het zal moeilijk zijn.

WK begonnen

Hallo luitjes

Ik moet nog steeds aan mijn machientje werken maar het WK is begonnen - andere prioriteiten dus even geen foto's dan maar.
Zit op dit moment naar de wedstrijd van Nathalie te kijken (10000m).
De eerste keer voor zover ik mij herinner dat na 6000 meter het hele pak nog steeds samen is. Zelfs de Afrikanen hebben het dus niet zo makkelijk. Maar nu gaat de groep uiteen op 2000 m van de streep en Nathalie moet passen. Goede wedstrijd zeer zeker van haar. Maar kijk eens aan, alleen de eerste twee zijn Afrikaanse meisjes en dan volgen 4 blanken. Heeft het weer er dan toch iets mee te maken ?????????????
Dan weer enkele Afrikanen en Nathalie nog steeds goed. Ergernis aan de Japanse TV want zij laten vooral de Japanse meisjes zien en die interesseren ons totaal niet. Hopelijk bij jullie beter. Dus Nathalie is dus 11 de geworden - schitterend en dus naar Peking.
Morgen dus Krijn en Pieter.
We hebben ze daarnet nog gezien en ze leken ontspannen. Pieter loopt in de tweede, Krijn in de derde reeks - een reeks met veel snelle mannen - afwachten dus.
Het voorbeeld van Veerle volgen zou mooi zijn. Zij heeft dat prachtig gedaan.
Sigrid was teleurgesteld - het draaide totaal niet, liep blijkbaar deze week steeds naar de kiné voor allerlei zaken die nu in plotseling gingen opspelen. Ja je hebt het als atleet zeker niet makkelijk.
Wij zijn vandaag op deze superhete dag naar Hiroshima gegaan en hebben de Wandeling van de Vrede door de stad gemaakt.. Enkele km door de zon, bijna nergens schaduw, om te eindigen op de Boulevard van de Vrede, waardoor je automatisch bij de bewuste vredesmonumenten komt.
Een toeristische trekpleister maar ook een plaats van gebed.
De Cenotaph, een grafmonument ter herdenking van alle doden die op het moment van de explosie zijn gestorven is niet alleen een veel gefotografeerde plaats maar ook een plaats van gebed en bezinning en het is toch wel een speciaal moment als je plots ziet dat een ouder vrouwtje de trappen oploopt en even blijft staan, een buiging maakt in de richting van het graf en dan weer haar weg vervolgt met haar boodschapjes.
Het vredesmonument van de kinderen is ook intens en dan natuurlijk de A-Dome, het enige "gebouw" dat nog overeind staat na de bom en erkend is als werelderfgoed ter getuigenis van de wreedheden van oorlog.
Als je de verhalen met de foto's tot je door laat dringen dan hoop je inderdaad dat niemand nog ooit zoiets moet meemaken.

Tot later en duimen allemaal