Atletiekvakantie

Gisteren en vandaag hebben we onze laatste atletiekdagen beleefd. Gisteren omdat we de tickets hadden besteld en dus gingen we naar het stadion.
Daar kwamen we terecht tussen de Zweden met o.a. de ouders en de broer van Susanna Kalur. Iedereen meegejuicht en Susanna door naar de finale 100 m horden. Zij was een potentiële medaillewinnaar. Maar we kwamen eveneens terecht tussen enkele zeer fanatieke atletiekliefhebbers uit Australië en de VS en uit sympathie hebben we vandaag maar opnieuw tickets gekocht voor zowel de ochtendsessie als de avondsessie.
Het WK is eigenlijk een commercieel flopje geweest, denken we. Het stadion was steeds halfleeg en deze ochtend heeft men dat opgelost door het stadion tot de helft op te vullen met schoolkinderen. Dat geeft dan toch een iets betere indruk.

Nadeel is dat kinderen van 8 tot 12 echt geen twee uur stilblijven en er stonden wel spurtnummers op het programma. Dus tijdens de start heel vaak ssjjj gehoord door de microfoon.
Het grote voordeel was echter dat we omwille van de grote leegte de goedkoopste tickets kochten en dan op de duurste plaatsen gingen zitten want er was geen controle.
Snappen wie snappen kan maar het was zo, en het was zeer leuk voor ons.
De contacten zijn gelegd met onze fanatieke medesupporters en over twee jaar afspraak in Berlijn.
Vandaag hebben we Kim, Kristof en Adrien Degelt bezig gezien. 1 en 3 door en Kristof jammer genoeg uitgeschakeld in de halve finale maar hij mag wel naar Peking. Goed gedaan Kristof.
Morgen onze laatste dag. Toch wel jammer maar de dochter verlangt naar het normale leven en wij ook wel een beetje.

Het einde van de atletiekavond is ook een belevenis: Voor iedereen die het einde van de dag in Eurodisney kent : idem, elke avond staan bijna allemedewerkers op een rijtje de mensen weg te wuiven en te groeten. Disney world in de atletiek tja het blijft bevreemdend.

Welterusten mensen, het is al laat.

Toiletpapier

Toiletpapier?!?

Vreemde titel, toch niet echt. Het is Japan en hier zijn er dingen die bij ons een beetje (?) vreemd lijken.
De trip naar Kyoto is reeds gemeld. Wat niet gemeld is toen, is dat Ed toen een beetje last had van buikloop. Niet getreurd, overal zijn propere toiletten.
Echter toen hij de eerste keer in hoge nood zo'n ding indook, paniek.... geen toiletpapier. Terug naar buiten waar hij gelukkig een automaat vond met daarin .... ja toiletpapier. Dat wordt hier aan elke toilet verkocht aan 100 yen (60 eurocent).
Japan is een land dat stijf staat van de reclame en in Osaka, Kyoto , Hiroshima, overal waar we kwamen, in de winkelstraten mensen met reclameblaadjes, boekjes enz. En dat wordt allemaal heel gul rondgedeeld. Hier een parfumerietje, daar een opening van een zaak, een kledingzaak die iets te melden heeft etc.
Echter de meeste reclameblaadjes zijn ingepakt in kleurrijk cellofaan met daarin een pakje ........... jawel toiletpapier. Nu goed beschouwd zijn dat dus cadeautjes van 60 cent. En dat vindt bij iedereen gretig afname. Ondertussen hebben we er zo al een aantal gekregen en goed opgeborgen in de rugzakken. Je weet maar nooit wanneer het nog eens nodig zal zijn.
Vrijgevig toch , die Japjes!!!!

Dotombori

Gisteren had ik het over de ondergrondse speelstraatjes, vandaag ga ik daarover door.
Nadat we de boulevard "Americas Muros" hadden doorlopen , de shoppingstraat van Osaka waar je vooral jeugd vindt die zich laat opvallen door haar buitenissige kleding, maar ook de allersjiekste winkels, van Osaka, met alle grote Japanse,Europese en Amerikaanse designers kwamen we uit aan het begin van Dotombori.
In alle reisgidsen omschreven als de plaats waar je zeker even naar toe moet, liefst zelfs 's nachts want the place to be, om octopusballen te eten, rariteiten te vinden en goed te eten.Ook is het vooral bekend als de uitgangsbuurt van Osaka.
Nu, dat is een understatement.

Stel je even voor: De Sinksenfoor van Antwerpen, de kermis van Luik en de Kermis van Brussel Zuid. Zet dat allemaal samen, trek daar smalle straatjes tussen, overdek dat allemaal, zet tussen elke attractie - die je in gedachten moet vervangen door onmetelijke grote speelhallen - kleine winkeltjes en eettentjes, laat daaruit dan muziek spelen en stel je voor dat bij elke ettent een lokker staat te roepen , 36 ° warm en ja: je bent in Dotombori.
Een ongelooooflijke herrie, een mensenstroom, de ene al gekker dan de andere.
Vooral die speelhallen zijn niet te omschrijven, zo groot als een lokale supermarkt, en overvol met mannen die aan allerlei spelletjes zitten te spelen.De kapitalen die daar omgaan moeten niet te bevatten zijn.
Heb je daar dan een uurtje in rondgedwaald, dan ben je blij dat je weer in het drukke verkeer komt en dan denk je "eindelijk rust".