Atletiekvakantie

Gisteren en vandaag hebben we onze laatste atletiekdagen beleefd. Gisteren omdat we de tickets hadden besteld en dus gingen we naar het stadion.
Daar kwamen we terecht tussen de Zweden met o.a. de ouders en de broer van Susanna Kalur. Iedereen meegejuicht en Susanna door naar de finale 100 m horden. Zij was een potentiële medaillewinnaar. Maar we kwamen eveneens terecht tussen enkele zeer fanatieke atletiekliefhebbers uit Australië en de VS en uit sympathie hebben we vandaag maar opnieuw tickets gekocht voor zowel de ochtendsessie als de avondsessie.
Het WK is eigenlijk een commercieel flopje geweest, denken we. Het stadion was steeds halfleeg en deze ochtend heeft men dat opgelost door het stadion tot de helft op te vullen met schoolkinderen. Dat geeft dan toch een iets betere indruk.

Nadeel is dat kinderen van 8 tot 12 echt geen twee uur stilblijven en er stonden wel spurtnummers op het programma. Dus tijdens de start heel vaak ssjjj gehoord door de microfoon.
Het grote voordeel was echter dat we omwille van de grote leegte de goedkoopste tickets kochten en dan op de duurste plaatsen gingen zitten want er was geen controle.
Snappen wie snappen kan maar het was zo, en het was zeer leuk voor ons.
De contacten zijn gelegd met onze fanatieke medesupporters en over twee jaar afspraak in Berlijn.
Vandaag hebben we Kim, Kristof en Adrien Degelt bezig gezien. 1 en 3 door en Kristof jammer genoeg uitgeschakeld in de halve finale maar hij mag wel naar Peking. Goed gedaan Kristof.
Morgen onze laatste dag. Toch wel jammer maar de dochter verlangt naar het normale leven en wij ook wel een beetje.

Het einde van de atletiekavond is ook een belevenis: Voor iedereen die het einde van de dag in Eurodisney kent : idem, elke avond staan bijna allemedewerkers op een rijtje de mensen weg te wuiven en te groeten. Disney world in de atletiek tja het blijft bevreemdend.

Welterusten mensen, het is al laat.

Toiletpapier

Toiletpapier?!?

Vreemde titel, toch niet echt. Het is Japan en hier zijn er dingen die bij ons een beetje (?) vreemd lijken.
De trip naar Kyoto is reeds gemeld. Wat niet gemeld is toen, is dat Ed toen een beetje last had van buikloop. Niet getreurd, overal zijn propere toiletten.
Echter toen hij de eerste keer in hoge nood zo'n ding indook, paniek.... geen toiletpapier. Terug naar buiten waar hij gelukkig een automaat vond met daarin .... ja toiletpapier. Dat wordt hier aan elke toilet verkocht aan 100 yen (60 eurocent).
Japan is een land dat stijf staat van de reclame en in Osaka, Kyoto , Hiroshima, overal waar we kwamen, in de winkelstraten mensen met reclameblaadjes, boekjes enz. En dat wordt allemaal heel gul rondgedeeld. Hier een parfumerietje, daar een opening van een zaak, een kledingzaak die iets te melden heeft etc.
Echter de meeste reclameblaadjes zijn ingepakt in kleurrijk cellofaan met daarin een pakje ........... jawel toiletpapier. Nu goed beschouwd zijn dat dus cadeautjes van 60 cent. En dat vindt bij iedereen gretig afname. Ondertussen hebben we er zo al een aantal gekregen en goed opgeborgen in de rugzakken. Je weet maar nooit wanneer het nog eens nodig zal zijn.
Vrijgevig toch , die Japjes!!!!

Dotombori

Gisteren had ik het over de ondergrondse speelstraatjes, vandaag ga ik daarover door.
Nadat we de boulevard "Americas Muros" hadden doorlopen , de shoppingstraat van Osaka waar je vooral jeugd vindt die zich laat opvallen door haar buitenissige kleding, maar ook de allersjiekste winkels, van Osaka, met alle grote Japanse,Europese en Amerikaanse designers kwamen we uit aan het begin van Dotombori.
In alle reisgidsen omschreven als de plaats waar je zeker even naar toe moet, liefst zelfs 's nachts want the place to be, om octopusballen te eten, rariteiten te vinden en goed te eten.Ook is het vooral bekend als de uitgangsbuurt van Osaka.
Nu, dat is een understatement.

Stel je even voor: De Sinksenfoor van Antwerpen, de kermis van Luik en de Kermis van Brussel Zuid. Zet dat allemaal samen, trek daar smalle straatjes tussen, overdek dat allemaal, zet tussen elke attractie - die je in gedachten moet vervangen door onmetelijke grote speelhallen - kleine winkeltjes en eettentjes, laat daaruit dan muziek spelen en stel je voor dat bij elke ettent een lokker staat te roepen , 36 ° warm en ja: je bent in Dotombori.
Een ongelooooflijke herrie, een mensenstroom, de ene al gekker dan de andere.
Vooral die speelhallen zijn niet te omschrijven, zo groot als een lokale supermarkt, en overvol met mannen die aan allerlei spelletjes zitten te spelen.De kapitalen die daar omgaan moeten niet te bevatten zijn.
Heb je daar dan een uurtje in rondgedwaald, dan ben je blij dat je weer in het drukke verkeer komt en dan denk je "eindelijk rust".

Ergernis en verbazing

Eventjes een pauze genomen want heel veel gedaan.
Gisteren naar Kyoto met enkele atleten en trainers. Nog enkele tempeltjes gedaan en dan de groep dada gezegd en gaan shoppen. Je moet toch enkele spulletjes meebrengen anders ben je niet echt op reis geweest. Wat we hebben gekocht verklappen we niet. Er zitten ten slotte nog enkele jongeren ook vaak genoeg dit dingetje te lezen.
Daarna op de hotelkamer naar TV gekeken en ons geërgerd. Geërgerd aan de Japanse TV die alleen maar beelden gaf van de Japanse hamerslingeraar die bovendien zijn publiek zwaar teleurgesteld heeft. Hij, de voormalige olympische kampioen werd slechts 6de of 7de. Terwijl je dan zit te kijken hoor je de hoorn (ja inderdaad een hoorn) gaan en je weet "ha dit is de start van de halve finale 100 m". En je krijgt een flitsbeeld van die 100 m maar geen tijden.
Dan weer hamerslingeren, best wel mooi omte zien maar er zijn ook anderen sporters bezig en die willen we ook zien. De japjes blijkbaar niet. Tweede hoorn "oh dit is Kim". Je ziet haar flitsen maar alweer geen tijden maar wel "OK ze is erbij".
Dan hamer en dan alweer een hoorn: dit is Veerle, nou die hebben we niet gezien. Telkens een slingeraar bezig was zagen we in de verte de steeplemeisjes lopen en dat was het dan. Japanse TV toonde 2 sec. aankomst en gedaan.

Deze ochtend dezelfde ergernis over de 200 m van Kristof en toen zijn we maar gaan stappen.
We hebben vandaag Osaka verkend en leren kennen onder de grond. Onderweg naar het hotel van Krijn liepen we de ingang van een ondergronds "shoppincenter" in. Een wereld , een vreemde wereld ging voor ons open.
Het was het uur van de lunch en dan stromen net zoals overal ter wereld de kantoren leeg. Een goed groot deel van de mannen hebben we teruggevonden in die ondergrondse wereld.
Geen shoppingcenter, zoals aangegeven op de stadskaart, maar een super aanbod van speelhallen, afgewisseld met kleine restaurantjes en kleine winkeltjes waar zelfs nu al kerstspullen worden aangeboden. Een herrie van spelletjesrumoer dat naar buiten golft telkens er een deur van een speelhal open gaat afgewisseld met de lokroep van de diverse restaurantjes of moet ik het snackkeetjes noemen. En die spelletjeshallen die hier "pachinko's" worden genoemd waren allemaal bemand door mannen in pak, witte hemden, stropdasjes . Raar, echt raar . Maar het beste moest nog komen, maar daarover later meer.
See you

Het vervolg van de wedstrijd

Deze avond zijn Krijn en Pieter naar ons hotel gekomen en hebben ze even hun ervaringen en frustraties gedeeld.
Het stopt echter niet. Morgen worden de trainingen opnieuw aangevangen.
Krijn vertelde eveneens over zijn woede direkt naar de wedstrijd en de manier waarop hij de pers de eerste seconden heeft te woord gestaan. Tja dat was echt.
Voor de familie in Nederland die dit gemist heeft en voor Frederik en Eline op dit ogenblik op doorreis in Mongolië onderweg naar China: hier komt voor jullie het verslag van Sporza en de reactie van Krijn.
Kijk naar "Desmet en Van Koolwijk zijn uitgeschakeld
Steeple in Osaka
Vanavond hebben de we bewuste Umeda-toren waarover reeds eerder is gemeld gezien by night vergezeld door Krijn, Pieter en Frank de trainer en toeverlaat.
Wij trekken morgen opnieuw naar Kyoto. Nog enkele tempeltjes bezoeken en dan een beetje Japans shoppen.
En dan natuurlijk de finale van Veerle.
Groetjes

Zo dichtbij

Het heeft niet mogen zijn, het is niet gelukt ; niet voor Krijn en niet voor Pieter.
Pieter heeft het zeer moeilijk gehad, is "gestorven" onder onze ogen ondanks onze aanmoedigingen.
Bij Krijn hebben we tot het laatste gehoopt dat het net zou lukken. WIj hebben hem naar de meet geschreeuwd en ons van de afkeurende blikken van de Japanners niets aangetrokken.
Het stadion was trouwens bedroevend leeg en er hing dus helemaal geen sportsfeer.
Dankzij de aanduidingen volledig in het Japans naar de juiste ingang en het feit dat we de verkeerde kant werden opgestuurd op zoek naar die ingang hadden we de eerste snelle reeks gemist en hadden niet echt een idee van de verliezende tijden.
We wisten dat de tijden van de tweede reeks behoorlijk langzaam waren (voor de eerste drie) en hoopten dat Krijn het zou redden.
Hij heeft het goed gedaan maar wij kennen op dit ogenblik iemand die waanzinnig teleurgesteld is.
De omstandigheden waren verschrikkelijk, geen stukje schaduw, temperatuur van 34 graden, geen wolkje aan de hemel. De zweetstraaltjes langs ons lichaam en wij moesten alleen maar zitten en roepen. Onze Belgische vlag hing over de rand, keurig geflankeerd door de looise vlag.
We weten niet of ze in beeld zijn geweest.
10 minuten na de wedstrijd een telefoontje van Frank en toen ook Krijn aan de lijn gehad.
Zo verschrikkelijk teleurgesteld, maar ja een WK is een zeer speciaal evenement met speciale wedstrijden.
Als we de tijden van alle deelnemers vergelijken dan loopt Krijn de 15de tijd van alle deelnemers; echter de definitieve uitslag wordt opgemaakt met de namen van de 15 finalisten en dan komen de verliezende tijden in de rangschikking en dan is hij 18de.
Dus puur theoretisch goed genoeg voor kwalificatie naar Peking (bij de beste 16 zijn) maar volgens de opgestelde regels net twee plaatsen te ver. Zeer begrijpelijke frustratie maar zo werkt het nu eenmaal. En ja er liepen vandaag dus nog jongens die sneller waren dan hij maar dus ook niet in de finale omdat ze in de snelle reeks van 1 of 3 zaten en die zullen net zo gefrustreerd zijn.
Niemand weet wat er zou gebeurd zijn als hij in de tweede reeks zou hebben gelopen. Zijn tijd is immers sneller dan de winnaar van die reeks. Zou hij dan inderdaad mee gesprint hebben voor die eerste drie plaatsen. Dat zullen we natuurlijk nooit weten. Het zij zo. Straks
gaan we even naar hun hotel en zullen trachten te troosten. Het zal moeilijk zijn.

WK begonnen

Hallo luitjes

Ik moet nog steeds aan mijn machientje werken maar het WK is begonnen - andere prioriteiten dus even geen foto's dan maar.
Zit op dit moment naar de wedstrijd van Nathalie te kijken (10000m).
De eerste keer voor zover ik mij herinner dat na 6000 meter het hele pak nog steeds samen is. Zelfs de Afrikanen hebben het dus niet zo makkelijk. Maar nu gaat de groep uiteen op 2000 m van de streep en Nathalie moet passen. Goede wedstrijd zeer zeker van haar. Maar kijk eens aan, alleen de eerste twee zijn Afrikaanse meisjes en dan volgen 4 blanken. Heeft het weer er dan toch iets mee te maken ?????????????
Dan weer enkele Afrikanen en Nathalie nog steeds goed. Ergernis aan de Japanse TV want zij laten vooral de Japanse meisjes zien en die interesseren ons totaal niet. Hopelijk bij jullie beter. Dus Nathalie is dus 11 de geworden - schitterend en dus naar Peking.
Morgen dus Krijn en Pieter.
We hebben ze daarnet nog gezien en ze leken ontspannen. Pieter loopt in de tweede, Krijn in de derde reeks - een reeks met veel snelle mannen - afwachten dus.
Het voorbeeld van Veerle volgen zou mooi zijn. Zij heeft dat prachtig gedaan.
Sigrid was teleurgesteld - het draaide totaal niet, liep blijkbaar deze week steeds naar de kiné voor allerlei zaken die nu in plotseling gingen opspelen. Ja je hebt het als atleet zeker niet makkelijk.
Wij zijn vandaag op deze superhete dag naar Hiroshima gegaan en hebben de Wandeling van de Vrede door de stad gemaakt.. Enkele km door de zon, bijna nergens schaduw, om te eindigen op de Boulevard van de Vrede, waardoor je automatisch bij de bewuste vredesmonumenten komt.
Een toeristische trekpleister maar ook een plaats van gebed.
De Cenotaph, een grafmonument ter herdenking van alle doden die op het moment van de explosie zijn gestorven is niet alleen een veel gefotografeerde plaats maar ook een plaats van gebed en bezinning en het is toch wel een speciaal moment als je plots ziet dat een ouder vrouwtje de trappen oploopt en even blijft staan, een buiging maakt in de richting van het graf en dan weer haar weg vervolgt met haar boodschapjes.
Het vredesmonument van de kinderen is ook intens en dan natuurlijk de A-Dome, het enige "gebouw" dat nog overeind staat na de bom en erkend is als werelderfgoed ter getuigenis van de wreedheden van oorlog.
Als je de verhalen met de foto's tot je door laat dringen dan hoop je inderdaad dat niemand nog ooit zoiets moet meemaken.

Tot later en duimen allemaal