Anyway, dus voorlopig verder bloggen zonder foto's.
Kyoto.
Kort maar goed schitterend. Een grote stad maar een stad waar mensen wonen. Zul je zeggen: zijn de straten in Osaka leeg - neen verre van maar het is een totaal ander beeld.
Kyoto:
huisjes op stelten langs het water, restaurantjes, stad van de culinaire grootheden, geen hoogbouw, veel tempels, leuke schattige winkeltjes, kortom een mensenstad en geen businesstad. 19 minuten met de Shinkansen, oftewel de bullettrain, oftewel de HST van Japan en je staat in een andere wereld.
We hebben tempels bezocht, mooi echt mooi, oases van rust, zen-tuinen, ingetogen kleine tempeltjes waar toeristen, zakenlui en plaatselijke bevolking wat geld komen offeren en even ingetogen staan te bidden en dan weer naar de uitgang van het tempelcomplex lopen. En je staat even ingetogen mee te kijken.Schoentjes uit, de tempel in en in totale rust meekijken.
De hotelkamer van de avond was een Japanse kamer, tatami en laktafel met lage zitstoeltjes overdag, houten dompelbad en 's avonds de stoeltjes weg en de futons in de plaats; drie netjes naast elkaar. Goed geslapen, al werden we wakker door oorverdovende regen en dachten we even dat een modderstroom ons zou komen opzoeken, zo ging het tekeer.
Maar 's morgens was het droog en de tuinman stond de kiezeltjes te wassen want de regen had de tuinkiezeltjes met modder overstroomd.De keurig geharkte tuintjes waren platgeslagen maar het rook heel eventjes fris.
Dan maar andere tempelbezoekjes.
In Kyoto was het metrosysteem tweetalig dus we vonden makkelijk onze route. Tot we uitstapten , de pijlen (engels) volgden naar Daeigo Ji en oeps plotseling bij het eerste kruispunt niks meer. Gevraagd, "nonono, een vrouw compleet in paniek fietst weg". Volgende dan maar, "weet het niet".
Uiteindelijk onze kaart omgedraaid naar de Japanse kant en weer iemand gevraagd. De weg werd getoond. OK dus.Wij stappen lustig verder en de behulpzame vrouw loopt ons snel voorbij en duikt een winkeltje in. 5 seconden later, de bewuste vrouw wenkt ons toe en doet een teken met gekruiste armen voor de borst: Ondertussen wisten we al dat dit teken NEEN betekent. Dus op de passen terug en uiteindelijk bemoeien 6 mensen zich met de weg en vinden we het juiste pad. Over behulpzaamheid kunnen we niet klagen dus.
1000 maal harigato en stappen maar, verder omhoog de bossen in en verder dan we hadden gedacht maar de moeite waard (jammer toch van de foto's).
Op de weg van het hotel naar het station troffen we het met een zeer toffe taxichauffeur die zijn uiterste best deed om met zijn enkele woorden kennis nog even de toeristische gids te spelen.Hij toonde ons in de gauwte nog het Geisha en Maiko district waar hij zijn taxi doorheen zeer smalle en mooie typische straatjes manoevreerde; hij stopte even om een praatje te slaan met een dame onderweg en maakte ons toen duidelijk dat Kyoto een kleine stad is. We hebben hem nog enkele woorden Nederlands geleerd en daarna hebben we lachend afscheid genomen.
Leuke tweedaagse.
De atleten maken zich ondertussen op voor de grote dagen.
We hebben Krijn en Pieter gesproken en zij stellen het goed.De airco in de kamers staat uit om geen verkoudheid op te lopen want het verschil tussen buiten en binnen kan groot zijn. Zij slapen er goed in dus dat is geen probleem. Het weer is opnieuw zonnig en dat betekent dat de hitte er ook weer is. Frank maakte al de opmerking over de warmte op de piste en die zal er dus zijn. Terwijl ik dit allemaal neerpen valt ook Eds machien uit. Een blauw scherm en niets meer. Oh is normaal zegt hij dat doet het ding vaker. Dus ik had een verplichte pauze en nu ben ik er weer.We gaan zo meteen naar Hiroshima en straks bloggen we verder.OJA Marcel, je tip lijkt te helpen,maar vanavond kan ik verder testen. Heel erg bedankt.
Groetjes
Geen opmerkingen:
Een reactie posten