WK begonnen

Hallo luitjes

Ik moet nog steeds aan mijn machientje werken maar het WK is begonnen - andere prioriteiten dus even geen foto's dan maar.
Zit op dit moment naar de wedstrijd van Nathalie te kijken (10000m).
De eerste keer voor zover ik mij herinner dat na 6000 meter het hele pak nog steeds samen is. Zelfs de Afrikanen hebben het dus niet zo makkelijk. Maar nu gaat de groep uiteen op 2000 m van de streep en Nathalie moet passen. Goede wedstrijd zeer zeker van haar. Maar kijk eens aan, alleen de eerste twee zijn Afrikaanse meisjes en dan volgen 4 blanken. Heeft het weer er dan toch iets mee te maken ?????????????
Dan weer enkele Afrikanen en Nathalie nog steeds goed. Ergernis aan de Japanse TV want zij laten vooral de Japanse meisjes zien en die interesseren ons totaal niet. Hopelijk bij jullie beter. Dus Nathalie is dus 11 de geworden - schitterend en dus naar Peking.
Morgen dus Krijn en Pieter.
We hebben ze daarnet nog gezien en ze leken ontspannen. Pieter loopt in de tweede, Krijn in de derde reeks - een reeks met veel snelle mannen - afwachten dus.
Het voorbeeld van Veerle volgen zou mooi zijn. Zij heeft dat prachtig gedaan.
Sigrid was teleurgesteld - het draaide totaal niet, liep blijkbaar deze week steeds naar de kiné voor allerlei zaken die nu in plotseling gingen opspelen. Ja je hebt het als atleet zeker niet makkelijk.
Wij zijn vandaag op deze superhete dag naar Hiroshima gegaan en hebben de Wandeling van de Vrede door de stad gemaakt.. Enkele km door de zon, bijna nergens schaduw, om te eindigen op de Boulevard van de Vrede, waardoor je automatisch bij de bewuste vredesmonumenten komt.
Een toeristische trekpleister maar ook een plaats van gebed.
De Cenotaph, een grafmonument ter herdenking van alle doden die op het moment van de explosie zijn gestorven is niet alleen een veel gefotografeerde plaats maar ook een plaats van gebed en bezinning en het is toch wel een speciaal moment als je plots ziet dat een ouder vrouwtje de trappen oploopt en even blijft staan, een buiging maakt in de richting van het graf en dan weer haar weg vervolgt met haar boodschapjes.
Het vredesmonument van de kinderen is ook intens en dan natuurlijk de A-Dome, het enige "gebouw" dat nog overeind staat na de bom en erkend is als werelderfgoed ter getuigenis van de wreedheden van oorlog.
Als je de verhalen met de foto's tot je door laat dringen dan hoop je inderdaad dat niemand nog ooit zoiets moet meemaken.

Tot later en duimen allemaal