woensdag 29 augustus 2007

Atletiekvakantie





Gisteren en vandaag hebben we onze laatste atletiekdagen beleefd. Gisteren omdat we de tickets hadden besteld en dus gingen we naar het stadion.
Daar kwamen we terecht tussen de Zweden met o.a. de ouders en de broer van Susanna Kalur. Iedereen meegejuicht en Susanna door naar de finale 100 m horden. Zij was een potentiële medaillewinnaar. Maar we kwamen eveneens terecht tussen enkele zeer fanatieke atletiekliefhebbers uit Australië en de VS en uit sympathie hebben we vandaag maar opnieuw tickets gekocht voor zowel de ochtendsessie als de avondsessie.
Het WK is eigenlijk een commercieel flopje geweest, denken we. Het stadion was steeds halfleeg en deze ochtend heeft men dat opgelost door het stadion tot de helft op te vullen met schoolkinderen. Dat geeft dan toch een iets betere indruk.
Nadeel is dat kinderen van 8 tot 12 echt geen twee uur stilblijven en er stonden wel spurtnummers op het programma. Dus tijdens de start heel vaak ssjjj gehoord door de microfoon.
Het grote voordeel was echter dat we omwille van de grote leegte de goedkoopste tickets kochten en dan op de duurste plaatsen gingen zitten want er was geen controle.
Snappen wie snappen kan maar het was zo, en het was zeer leuk voor ons.
De contacten zijn gelegd met onze fanatieke medesupporters en over twee jaar afspraak in Berlijn.
Vandaag hebben we Kim, Kristof en Adrien Degelt bezig gezien. 1 en 3 door en Kristof jammer genoeg uitgeschakeld in de halve finale maar hij mag wel naar Peking. Goed gedaan Kristof.
Morgen onze laatste dag. Toch wel jammer maar de dochter verlangt naar het normale leven en wij ook wel een beetje.
Het einde van de atletiekavond is ook een belevenis: Voor iedereen die het einde van de dag in Eurodisney kent : idem, elke avond staan bijna allemedewerkers op een rijtje de mensen weg te wuiven en te groeten. Disney world in de atletiek tja het blijft bevreemdend.
Welterusten mensen, het is al laat.

Toiletpapier

Toiletpapier?!?

Vreemde titel, toch niet echt. Het is Japan en hier zijn er dingen die bij ons een beetje (?) vreemd lijken.
De trip naar Kyoto is reeds gemeld. Wat niet gemeld is toen, is dat Ed toen een beetje last had van buikloop. Niet getreurd, overal zijn propere toiletten.
Echter toen hij de eerste keer in hoge nood zo'n ding indook, paniek.... geen toiletpapier. Terug naar buiten waar hij gelukkig een automaat vond met daarin .... ja toiletpapier. Dat wordt hier aan elke toilet verkocht aan 100 yen (60 eurocent).
Japan is een land dat stijf staat van de reclame en in Osaka, Kyoto , Hiroshima, overal waar we kwamen, in de winkelstraten mensen met reclameblaadjes, boekjes enz. En dat wordt allemaal heel gul rondgedeeld. Hier een parfumerietje, daar een opening van een zaak, een kledingzaak die iets te melden heeft etc.
Echter de meeste reclameblaadjes zijn ingepakt in kleurrijk cellofaan met daarin een pakje ........... jawel toiletpapier. Nu goed beschouwd zijn dat dus cadeautjes van 60 cent. En dat vindt bij iedereen gretig afname. Ondertussen hebben we er zo al een aantal gekregen en goed opgeborgen in de rugzakken. Je weet maar nooit wanneer het nog eens nodig zal zijn.
Vrijgevig toch , die Japjes!!!!



Dotombori

Gisteren had ik het over de ondergrondse speelstraatjes, vandaag ga ik daarover door.
Nadat we de boulevard "Americas Muros" hadden doorlopen , de shoppingstraat van Osaka waar je vooral jeugd vindt die zich laat opvallen door haar buitenissige kleding, maar ook de allersjiekste winkels, van Osaka, met alle grote Japanse,Europese en Amerikaanse designers kwamen we uit aan het begin van Dotombori.
In alle reisgidsen omschreven als de plaats waar je zeker even naar toe moet, liefst zelfs 's nachts want the place to be, om octopusballen te eten, rariteiten te vinden en goed te eten.Ook is het vooral bekend als de uitgangsbuurt van Osaka.
Nu, dat is een understatement.

Stel je even voor: De Sinksenfoor van Antwerpen, de kermis van Luik en de Kermis van Brussel Zuid. Zet dat allemaal samen, trek daar smalle straatjes tussen, overdek dat allemaal, zet tussen elke attractie - die je in gedachten moet vervangen door onmetelijke grote speelhallen - kleine winkeltjes en eettentjes, laat daaruit dan muziek spelen en stel je voor dat bij elke ettent een lokker staat te roepen , 36 ° warm en ja: je bent in Dotombori.
Een ongelooooflijke herrie, een mensenstroom, de ene al gekker dan de andere.
Vooral die speelhallen zijn niet te omschrijven, zo groot als een lokale supermarkt, en overvol met mannen die aan allerlei spelletjes zitten te spelen.De kapitalen die daar omgaan moeten niet te bevatten zijn.
Heb je daar dan een uurtje in rondgedwaald, dan ben je blij dat je weer in het drukke verkeer komt en dan denk je "eindelijk rust".

dinsdag 28 augustus 2007

Ergernis en verbazing

Eventjes een pauze genomen want heel veel gedaan.
Gisteren naar Kyoto met enkele atleten en trainers. Nog enkele tempeltjes gedaan en dan de groep dada gezegd en gaan shoppen. Je moet toch enkele spulletjes meebrengen anders ben je niet echt op reis geweest. Wat we hebben gekocht verklappen we niet. Er zitten ten slotte nog enkele jongeren ook vaak genoeg dit dingetje te lezen.
Daarna op de hotelkamer naar TV gekeken en ons geërgerd. Geërgerd aan de Japanse TV die alleen maar beelden gaf van de Japanse hamerslingeraar die bovendien zijn publiek zwaar teleurgesteld heeft. Hij, de voormalige olympische kampioen werd slechts 6de of 7de. Terwijl je dan zit te kijken hoor je de hoorn (ja inderdaad een hoorn) gaan en je weet "ha dit is de start van de halve finale 100 m". En je krijgt een flitsbeeld van die 100 m maar geen tijden.
Dan weer hamerslingeren, best wel mooi omte zien maar er zijn ook anderen sporters bezig en die willen we ook zien. De japjes blijkbaar niet. Tweede hoorn "oh dit is Kim". Je ziet haar flitsen maar alweer geen tijden maar wel "OK ze is erbij".
Dan hamer en dan alweer een hoorn: dit is Veerle, nou die hebben we niet gezien. Telkens een slingeraar bezig was zagen we in de verte de steeplemeisjes lopen en dat was het dan. Japanse TV toonde 2 sec. aankomst en gedaan.

Deze ochtend dezelfde ergernis over de 200 m van Kristof en toen zijn we maar gaan stappen.
We hebben vandaag Osaka verkend en leren kennen onder de grond. Onderweg naar het hotel van Krijn liepen we de ingang van een ondergronds "shoppincenter" in. Een wereld , een vreemde wereld ging voor ons open.
Het was het uur van de lunch en dan stromen net zoals overal ter wereld de kantoren leeg. Een goed groot deel van de mannen hebben we teruggevonden in die ondergrondse wereld.
Geen shoppingcenter, zoals aangegeven op de stadskaart, maar een super aanbod van speelhallen, afgewisseld met kleine restaurantjes en kleine winkeltjes waar zelfs nu al kerstspullen worden aangeboden. Een herrie van spelletjesrumoer dat naar buiten golft telkens er een deur van een speelhal open gaat afgewisseld met de lokroep van de diverse restaurantjes of moet ik het snackkeetjes noemen. En die spelletjeshallen die hier "pachinko's" worden genoemd waren allemaal bemand door mannen in pak, witte hemden, stropdasjes . Raar, echt raar . Maar het beste moest nog komen, maar daarover later meer.
See you

zondag 26 augustus 2007

Het vervolg van de wedstrijd

Deze avond zijn Krijn en Pieter naar ons hotel gekomen en hebben ze even hun ervaringen en frustraties gedeeld.
Het stopt echter niet. Morgen worden de trainingen opnieuw aangevangen.
Krijn vertelde eveneens over zijn woede direkt naar de wedstrijd en de manier waarop hij de pers de eerste seconden heeft te woord gestaan. Tja dat was echt.
Voor de familie in Nederland die dit gemist heeft en voor Frederik en Eline op dit ogenblik op doorreis in Mongolië onderweg naar China: hier komt voor jullie het verslag van Sporza en de reactie van Krijn.
Kijk naar "Desmet en Van Koolwijk zijn uitgeschakeld
Steeple in Osaka
Vanavond hebben de we bewuste Umeda-toren waarover reeds eerder is gemeld gezien by night vergezeld door Krijn, Pieter en Frank de trainer en toeverlaat.
Wij trekken morgen opnieuw naar Kyoto. Nog enkele tempeltjes bezoeken en dan een beetje Japans shoppen.
En dan natuurlijk de finale van Veerle.
Groetjes

zaterdag 25 augustus 2007

Zo dichtbij

Het heeft niet mogen zijn, het is niet gelukt ; niet voor Krijn en niet voor Pieter.
Pieter heeft het zeer moeilijk gehad, is "gestorven" onder onze ogen ondanks onze aanmoedigingen.
Bij Krijn hebben we tot het laatste gehoopt dat het net zou lukken. WIj hebben hem naar de meet geschreeuwd en ons van de afkeurende blikken van de Japanners niets aangetrokken.
Het stadion was trouwens bedroevend leeg en er hing dus helemaal geen sportsfeer.
Dankzij de aanduidingen volledig in het Japans naar de juiste ingang en het feit dat we de verkeerde kant werden opgestuurd op zoek naar die ingang hadden we de eerste snelle reeks gemist en hadden niet echt een idee van de verliezende tijden.
We wisten dat de tijden van de tweede reeks behoorlijk langzaam waren (voor de eerste drie) en hoopten dat Krijn het zou redden.
Hij heeft het goed gedaan maar wij kennen op dit ogenblik iemand die waanzinnig teleurgesteld is.
De omstandigheden waren verschrikkelijk, geen stukje schaduw, temperatuur van 34 graden, geen wolkje aan de hemel. De zweetstraaltjes langs ons lichaam en wij moesten alleen maar zitten en roepen. Onze Belgische vlag hing over de rand, keurig geflankeerd door de looise vlag.
We weten niet of ze in beeld zijn geweest.
10 minuten na de wedstrijd een telefoontje van Frank en toen ook Krijn aan de lijn gehad.
Zo verschrikkelijk teleurgesteld, maar ja een WK is een zeer speciaal evenement met speciale wedstrijden.
Als we de tijden van alle deelnemers vergelijken dan loopt Krijn de 15de tijd van alle deelnemers; echter de definitieve uitslag wordt opgemaakt met de namen van de 15 finalisten en dan komen de verliezende tijden in de rangschikking en dan is hij 18de.
Dus puur theoretisch goed genoeg voor kwalificatie naar Peking (bij de beste 16 zijn) maar volgens de opgestelde regels net twee plaatsen te ver. Zeer begrijpelijke frustratie maar zo werkt het nu eenmaal. En ja er liepen vandaag dus nog jongens die sneller waren dan hij maar dus ook niet in de finale omdat ze in de snelle reeks van 1 of 3 zaten en die zullen net zo gefrustreerd zijn.
Niemand weet wat er zou gebeurd zijn als hij in de tweede reeks zou hebben gelopen. Zijn tijd is immers sneller dan de winnaar van die reeks. Zou hij dan inderdaad mee gesprint hebben voor die eerste drie plaatsen. Dat zullen we natuurlijk nooit weten. Het zij zo. Straks
gaan we even naar hun hotel en zullen trachten te troosten. Het zal moeilijk zijn.

WK begonnen

Hallo luitjes

Ik moet nog steeds aan mijn machientje werken maar het WK is begonnen - andere prioriteiten dus even geen foto's dan maar.
Zit op dit moment naar de wedstrijd van Nathalie te kijken (10000m).
De eerste keer voor zover ik mij herinner dat na 6000 meter het hele pak nog steeds samen is. Zelfs de Afrikanen hebben het dus niet zo makkelijk. Maar nu gaat de groep uiteen op 2000 m van de streep en Nathalie moet passen. Goede wedstrijd zeer zeker van haar. Maar kijk eens aan, alleen de eerste twee zijn Afrikaanse meisjes en dan volgen 4 blanken. Heeft het weer er dan toch iets mee te maken ?????????????
Dan weer enkele Afrikanen en Nathalie nog steeds goed. Ergernis aan de Japanse TV want zij laten vooral de Japanse meisjes zien en die interesseren ons totaal niet. Hopelijk bij jullie beter. Dus Nathalie is dus 11 de geworden - schitterend en dus naar Peking.
Morgen dus Krijn en Pieter.
We hebben ze daarnet nog gezien en ze leken ontspannen. Pieter loopt in de tweede, Krijn in de derde reeks - een reeks met veel snelle mannen - afwachten dus.
Het voorbeeld van Veerle volgen zou mooi zijn. Zij heeft dat prachtig gedaan.
Sigrid was teleurgesteld - het draaide totaal niet, liep blijkbaar deze week steeds naar de kiné voor allerlei zaken die nu in plotseling gingen opspelen. Ja je hebt het als atleet zeker niet makkelijk.
Wij zijn vandaag op deze superhete dag naar Hiroshima gegaan en hebben de Wandeling van de Vrede door de stad gemaakt.. Enkele km door de zon, bijna nergens schaduw, om te eindigen op de Boulevard van de Vrede, waardoor je automatisch bij de bewuste vredesmonumenten komt.
Een toeristische trekpleister maar ook een plaats van gebed.
De Cenotaph, een grafmonument ter herdenking van alle doden die op het moment van de explosie zijn gestorven is niet alleen een veel gefotografeerde plaats maar ook een plaats van gebed en bezinning en het is toch wel een speciaal moment als je plots ziet dat een ouder vrouwtje de trappen oploopt en even blijft staan, een buiging maakt in de richting van het graf en dan weer haar weg vervolgt met haar boodschapjes.
Het vredesmonument van de kinderen is ook intens en dan natuurlijk de A-Dome, het enige "gebouw" dat nog overeind staat na de bom en erkend is als werelderfgoed ter getuigenis van de wreedheden van oorlog.
Als je de verhalen met de foto's tot je door laat dringen dan hoop je inderdaad dat niemand nog ooit zoiets moet meemaken.

Tot later en duimen allemaal

vrijdag 24 augustus 2007

laptop RIP

Tja, zielig, maar blijkbaar inderdaad volgens zoon nr. 2 (Benjamin dus) zou mijn harde schijf het begeven hebben. Dit is niet leuk.
Anyway, dus voorlopig verder bloggen zonder foto's.


Kyoto.


Kort maar goed schitterend. Een grote stad maar een stad waar mensen wonen. Zul je zeggen: zijn de straten in Osaka leeg - neen verre van maar het is een totaal ander beeld.
Kyoto:
huisjes op stelten langs het water, restaurantjes, stad van de culinaire grootheden, geen hoogbouw, veel tempels, leuke schattige winkeltjes, kortom een mensenstad en geen businesstad. 19 minuten met de Shinkansen, oftewel de bullettrain, oftewel de HST van Japan en je staat in een andere wereld.
We hebben tempels bezocht, mooi echt mooi, oases van rust, zen-tuinen, ingetogen kleine tempeltjes waar toeristen, zakenlui en plaatselijke bevolking wat geld komen offeren en even ingetogen staan te bidden en dan weer naar de uitgang van het tempelcomplex lopen. En je staat even ingetogen mee te kijken.Schoentjes uit, de tempel in en in totale rust meekijken.
De hotelkamer van de avond was een Japanse kamer, tatami en laktafel met lage zitstoeltjes overdag, houten dompelbad en 's avonds de stoeltjes weg en de futons in de plaats; drie netjes naast elkaar. Goed geslapen, al werden we wakker door oorverdovende regen en dachten we even dat een modderstroom ons zou komen opzoeken, zo ging het tekeer.
Maar 's morgens was het droog en de tuinman stond de kiezeltjes te wassen want de regen had de tuinkiezeltjes met modder overstroomd.De keurig geharkte tuintjes waren platgeslagen maar het rook heel eventjes fris.
Dan maar andere tempelbezoekjes.
In Kyoto was het metrosysteem tweetalig dus we vonden makkelijk onze route. Tot we uitstapten , de pijlen (engels) volgden naar Daeigo Ji en oeps plotseling bij het eerste kruispunt niks meer. Gevraagd, "nonono, een vrouw compleet in paniek fietst weg". Volgende dan maar, "weet het niet".

Uiteindelijk onze kaart omgedraaid naar de Japanse kant en weer iemand gevraagd. De weg werd getoond. OK dus.Wij stappen lustig verder en de behulpzame vrouw loopt ons snel voorbij en duikt een winkeltje in. 5 seconden later, de bewuste vrouw wenkt ons toe en doet een teken met gekruiste armen voor de borst: Ondertussen wisten we al dat dit teken NEEN betekent. Dus op de passen terug en uiteindelijk bemoeien 6 mensen zich met de weg en vinden we het juiste pad. Over behulpzaamheid kunnen we niet klagen dus.
1000 maal harigato en stappen maar, verder omhoog de bossen in en verder dan we hadden gedacht maar de moeite waard (jammer toch van de foto's).
Op de weg van het hotel naar het station troffen we het met een zeer toffe taxichauffeur die zijn uiterste best deed om met zijn enkele woorden kennis nog even de toeristische gids te spelen.Hij toonde ons in de gauwte nog het Geisha en Maiko district waar hij zijn taxi doorheen zeer smalle en mooie typische straatjes manoevreerde; hij stopte even om een praatje te slaan met een dame onderweg en maakte ons toen duidelijk dat Kyoto een kleine stad is. We hebben hem nog enkele woorden Nederlands geleerd en daarna hebben we lachend afscheid genomen.
Leuke tweedaagse.


De atleten maken zich ondertussen op voor de grote dagen.

We hebben Krijn en Pieter gesproken en zij stellen het goed.De airco in de kamers staat uit om geen verkoudheid op te lopen want het verschil tussen buiten en binnen kan groot zijn. Zij slapen er goed in dus dat is geen probleem. Het weer is opnieuw zonnig en dat betekent dat de hitte er ook weer is. Frank maakte al de opmerking over de warmte op de piste en die zal er dus zijn. Terwijl ik dit allemaal neerpen valt ook Eds machien uit. Een blauw scherm en niets meer. Oh is normaal zegt hij dat doet het ding vaker. Dus ik had een verplichte pauze en nu ben ik er weer.We gaan zo meteen naar Hiroshima en straks bloggen we verder.OJA Marcel, je tip lijkt te helpen,maar vanavond kan ik verder testen. Heel erg bedankt.

Groetjes


donderdag 23 augustus 2007

Umeda en atleten en een panne

Hoi hier zijn we weer.
De wandeling naar de Umeda toren op Aline haar verjaardag was kort maar hot hot hot-
Umeda building is een teken in de al hoge skyline van Osaka. Het is een soort moderne Arc de Triomphe en tja, smaken verschillenmaar blijkbaar vinden nogal wat mensen hier het een gedrocht.
Eerst van beneden af de zaak een beetje onderzocht, kaartjes gekocht en hupsakee naar boven.
Zoals reeds vermeld, niets voor mensen met een beetje vertigo en ja het komt als een verrassing. De lift stijgt eerst door een betonnen koker en dan woepsie glas . "aaaaaah ooooooh" uit de mond van Aline "dat is eng". De lift stijgt zeer snel van 30 meter naar 130 meter en dan kun je naar het eerste dichte platform vanwaar je verder kan naar het open ronde platvorm.
De torens in New York zijn een stuk hoger maar voor een eerste ervaring kan het tellen.
Jammer genoeg kan ik geen foto's laten zien.Ik heb alles ingeladen in mijn laptop en die wil nu zomaar ineens Windows niet meer openen. ICT specialisten mogen mij van overzee advies geven wat ik moet doen om de zaak weer aan het rollen te brengen maar de foto's staan bij mij.

Nu schrijf ik via een ouderwetse laptop van het Europees Parlement (die mensen hebben geen centen) en in dit ding kun je geen fotokaarten lezen en een kabeltje heb ik niet meegebracht. Hier had ik niet op gerekend.
Maar het uitzicht dus ja, spectaculair. Foto's volgen hopelijk later.
Atleten nieuws dan:
Die dames en heren zijn ondertussen van Fukuoka naar Osaka gevlogen en moesten dus de "frisse" hitte ruilen voor de "hete stadshitte".
Alle atleten hebben het moeilijk gehad met de hitte. Sommigen iets meer dan anderen maar het zij zo.
Vandaag was een "frisse" dag. Het is namelijk gisteren beginnen te regenen en vandaag was het ook nog behoorlijk koel met temperaturen van 29 tot 30 graden.
Zij hadden een behoorlijk programma af te werken: accreditaties - piste verkennen, trainingsgronden verkennen, omgeving verkennen en een ontvangst in het Vlaams huis hier in Osaka.Frank is zo vriendelijk geweest enkele fotootjes te sturen en die kunnen we wel tonen.


Zoals op de eerste foto te zien is ligt de waterbak aan de buitenrand i.p.v. van binnenkant piste en ik ken er wel een paar die daar niet echt happy mee zijn. Maar ja niets aan te doen.
Krijn heeft nog enkele dagen "rust" . Vanavond was de bekendmaking van de reeksindeling maar tot nu kennen we die nog niet.
De dames moeten over twee dagen reeds aan de slag.
Ook in het hotel is het duidelijk dat het WK zijn startdatum nadert . Daar waar wij in het begin zowat de enige westerlingen hier waren loopt het hotel nu vol met persmensen.
Morgen hoop ik dat mijn machien het weer doet en dan volgt een onderdompeling in Kyoto, een mensenstad in Japans formaat.
Oja: vanavond schuimsake gedronken, dus een "méthode champenoise" maar dan van sake.
Was te doen, maar niet te vaak.
Tot blogs






maandag 20 augustus 2007

Eten, shoppen, treinen,


Zo even bijbenen,
De eerste avond hebben we gekozen voor een Japans restaurant in het hotel - kwestie van veilig spelen , deze mensen spreken allemaal Engels.
Onze keuze, Teppan, was geslaagd, de Teppan werd niet begeleid door luidruchtig kloppen met pepermolens en messen, maar integendeel, een rustige kok die schitterende schilderijtjes maakte van elke gang en het was mmmmmmmmmmmmmmm lekker.


Gistermorgen, jetlag weggeslapen, wakker om 10.30, ontbijt weg, dus shoppen. Wij naar de drie grootse department stores , big big big stores, op jacht naar de laatste zomerkleding want ook hier hangt de winter reeds in de rekken.
Een gilletje van de verkoopster "please shoes, please, waardoor je te weten komt dat het "not done is om met je schoenen aan het pashok in te duiken. Oeps!!!
Nadat je dan je rekening hebt betaald in het Japans (veel gebrabbel niks begrijpen) word je uitgewuifd door 5 mensen personeel die allemaal staan te knipbuigen.
Dat buigen, ja dat is toch wel apart, overal steeds dat buigen, je gaat gewoon vanzelf meedoen en dan staan we daar met z'n allen te buigen.

s'Avonds na het eten: een bericht op de kamer - de koffers zijn aangekomen, Joepie we zijn gerust

Vandaag: 21 augustus - de verjaardag van Aline -
Eerst naar Osaka Castle: een mooi kasteel gebouwd in graniet in 1620, volledig verwoest door allerlei omstandigheden en dan in 1932 opnieuw nagebouwd - volledig in ........ jawel beton.

Het kostte ons 15 minuten om het juiste treinkaartje te vinden en te vragen welke trein we moesten hebben. Vooral Ed was behoorlijk vlot in de juiste interpretatie van het Engels van de information desk. Hij had na drie keer herhalen door dat een màssien effectief "a ticketing machine" was en toen waren we vrij snel vertrokken. We weten nu ook waar we moeten zijn voor de trein naar Kyoto en Nara, dus de volgende dagen gaat dat super vlot verlopen (sic)











Maar het bezoek aan Osaka Jo was wel de moeite waarde want de volledige geschiedenis werd er verteld en een leuke tentoonstelling maakte het volledig.

Straks een bezoek aan de glazen toren, een van de hoogste punten in Osake met glazen buitenliften, niet voor mensen met hoogtevrees - we gaan onszelf testen dus.

Oja de temperatuur: heet heet heet
Als je buitenkomt heb je gewoon het idee dat er absoluut geen zuurstof in de lucht zit, ademen is echt "zwaar": arme atleten over enkele dagen - de reeksen zijn allemaal vrij vroeg voorzien, maar zelfs om 10 uur is het al ondraaglijk warm - we zitten goed boven de 30° en tja weinig aan te doen.

Sayonara we gaan ons alweer in de sauna storten.

zondag 19 augustus 2007

Osaka at last

Heh heh, we zijn er.
Na een totale trip van 30 uur zijn we gearriveerd in ons hotel in Osaka.
Wat een wereldtrip toch weer.
Vroeg vertrokken in Tessenderlo (06.OO uur) om goed op tijd in Gatwick te zijn opdat we zeker geen verrrassing zouden tegenkomen.
Gertjan en Florian hebben ons daar gedropt rond 09.30 uur plaatselijke tijd en we konden quasi meteen inchecken.
De boys zijn vertrokken naar Oxford waar GJ zijn kamer kon leegmaken en 's avonds werden beiden verwacht op een huwelijksfeest in Wales.

We vlogen dus met Emirates en dat hebben we geweten. Vooral via onze dochter Aline.
Vlucht Gatwick-Dubai - ruime beenruimte en het eten en de drankjes allemaal goed. De crew aangenaam, maar Aline vooral laaiend enthousiast over het "on board entertainment" systeem. Een behoorlijk groot individueel touchscreen met een aanbod van meer dan 600 kanalen. Volgens Emirates volkomen onovertroffen en volgens onze dochter een super luxe vlucht.
Op de vlucht van vijf en een half uur heeft zij er alles uitgehaald wat er uit te halen viel - films, spelletjes, series om dan met een grote zucht van spijt haar oorset af te moeten geven net voor de landing.

Dubai airport is duidelijk aan het uitbreiden en ook dat hebben we geweten.
Wij landden om half een 's nachts en geloof het of niet, dat was het absolute spitsuur van landen en vertrekken. Terwijl wij eerst in een holdingpattern werden gezet omdat de luchthaven op dat moment te vol was en we dus niet konden landen werden we na landing in een bus gezet en kwamen we in een file veroorzaakt door andere passagiersbussen, bagagewagentjes en aankomende en landende vliegtuigen. Nogal onwezenlijk allemaal.
Er heerste een werkelijk loden hitte (38 graden in het midden van de nacht) . Ondertussen hingen de vliegtuigen staart op staart om te kunnen landen zover als we in de nachtelijke hemel konden staren.
Hier dus duidelijk geen drukkingsgroepen tegen nachtlawaai. Van de sjeik moeten de dollars rollen en rollen , dat doen ze.

Van de twee en half uur die we hadden om de overstap naar de volgende vlucht te maken, bleef door al de heersende chaos amper een uur over, dus tot groot geluk van Ed maar jammer genoeg voor mezelf heb ik niet kunnen dwalen in de tax free zone maar moest me daarentegen zeer snel naar de volgende boarding begeven.
Vlucht nr. 2 - 10 en half uur naar Osaka en Aline zeer blij, zelfde attributen in het vliegtuig. Gelukkig sloeg ook bij haar de vermoeidheid genadeloos toe en na vertrek waren we met z'n allen zeer snel in letterlijk hemelse sferen.

Landing in Osaka, een beetje turbulent want er hing onweer in de lucht, maar het echte onweer kwam nog:
HELP, geen bagage!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
Geen enkele van onze drie koffers bleek in Osaka te zijn - dankzij de chaos in Dubai staan ze daar nog.
De dames van Emirates hadden dit wonderbaarlijk zeer snel in de smiezen (ik denk dat de ervaring hier een ZEER grote rol heeft gespeeld) en hebben alles genoteerd en hopelijk komen ze morgen wel aan.
Het lot speelt ons hier een beetje parten, want er is maar 1 vlucht per dag naar Osaka en die komt dus 's avonds aan. Maar omdat wij toeristen zijn en dus geen kleding in de kast hebben hangen, krijgen we een speciale service en worden de koffers (na aankomst) meteen naar het hotel gebracht? Bovendien hebben ze beloofd aan ons te denken als we terugvliegen.

Dus hier zitten we dan , het personeel van het hotel vond al dat we weinig bagage bij ons hadden, maar dankzij een ingeving hebben zowel Ed als ik in Tessenderlo op het laatste moment nog een extra t-shirt in de handbagage gestopt, zodat we zo meteen niet al te stinkend naar een restaurant kunnen gaan zoeken.
Wordt ongetwijfeld vervolgd:

Oja: het was hier bij de landing om 18.00 uur 33 graden. Meer moet dat niet zijn.
Groetjes en tot later.

vrijdag 17 augustus 2007

"Het Leven zoals het is" - atleten in Japan

of "acclimatiseren"

Verslag van Frank, Krijns trainer.
"Zo, hier zijn we dan."

De update dus :
De vlucht van Brussel via Frankrijk naar Osaka was lang, maar verliep vlot. Rond middernacht Japanse tijd namen de meesten een 'inslaper' en gingen onder de wol. Ook Krijn was met de hulp van een slaappilletje binnen het half uur uitgeteld en sliep aan één stuk door tot een uur of vijf Japanse tijd (22h Belgische tijd). Toen was hij weer klaarwakker en keek hij maar een filmpje. De beenruimte was gelukkig vrij ruim bemeten en men zat ook maximaal met 4 naast elkaar. Na de landing in Osaka waren er de gebruikelijke douane-perikelen en moest de bagage opgepikt en opnieuw ingechecked worden. Owv van de grote kisten en kiné-tafels nam dat nogal wat tijd in beslag, maar die hadden we genoeg aangezien we om 08u30 landden en pas om 14u15 terug moesten vertrekken.
Tijd voor een broodje en een frappucino dus. Tijdens het broodje leerden we de eerste woordjes Japans met de hulp van enkele bereidwillige Japaners.
Dan eindelijk de laatste vlucht naar Fukuoka en dan de bus naar het hotel ! Het was al ruim 15u voor iedereen eindelijk op z'n kamer wa
s.

Het Sea Hawk Hotel (foto) is een zeer groot en mooi hotel, voorzien van alle noden, alleen soms iets te druk. Zo is het niet mogelijk om met de hele groep samen te eten en moet je soms zelfs aanschuiven om een plaatsje toegewezen te krijgen. Maar het eten is wel lekker en er is veel keuze (ja ook vis natuurlijk !!)


Zicht vanuit een hotelkamer op Hakata Bay - Fukuoka

De eerste avond werd er alleen een beetje losgelopen langs het strand om de benen te strekken. Onder de bomen is het nog wel te doen, maar ja .. het is wel bloedheet en vochtig. Gelukkig zijn de atleten al enigszins geacclimatiseerd door de trainingen in Leuven.

De meejoggende trainers zien dus het meest af !! Hele watervallen zijn het !
Het wegje langs het strand bevalt zozeer (schaduw en een zeebriesje) dat het de voornaamste trainingslocatie zal worden de volgende dagen.


Donderdagmorgen reden we naar Uminonakamichi Seaside Park, een pretpark op ruim 45' rijden van het hotel waar er ruimte is voor (lange) duurlopen. Dit was ook de locatie voor het WK Veldlopen in 2006. (foto) Krijn en Pieter werkten samen een vlot duurloopje van een 12km af. Het is een mooi park, maar er moet toch nog veel op verharde weg gelopen worden ! Bovendien ben je zeer lang onderweg voor eigenlijk een korte training.







Donderdagavond weer een beetje loslopen langs het water en verder rusten !! Vervelend leventje wel ! Maar ja, het is dan ook een voorbereidende stage op het WK in Osaka. Vooral de nodige nachtrust is nu belangrijk om aan te passen aan het uurverschil en ook de afwerking van de acclimatisatie. De series worden immers rond 10h30 gelopen en dan is er al een brandende zon en loopt de temperatuur al op tot ver boven de 30°C. 's Avonds na 19u als de zon is ondergegaan is het veel aangenamer om te lopen.

Vanmorgen (Vr) was Krijn al om 06u30 uit de veren voor een ochtendloopje. en vanavond om 17u30 werkte hij een duurloopje af + versnellingen. Het gaat momenteel vlot, hopelijk blijf het zo !
Zo, dat was het tot hiertoe. Morgen rond 10u een pistetraining, dat zal zwaarder zijn ! Maandag nog een keer en dan op dinsdagmorgen 08u vliegen we naar Osaka ! Op donderdag zouden we zelfs op bezoek gaan bij de consul in Osaka !

Tot volgende week in Osaka !!

Frank

Meer moet dat niet zijn

Na enkele dagen wachten is het eerste bericht van Krijn binnengekomen.
Ja, zo kennen we hem, geen nieuws is goed nieuws, maar ondertussen zijn er twee volledige zinnen van hem doorgemaild:

"Het is idd warm en vochtig maar voor de rest gaat het prima.
voor de rest niet zoveel te vertellen. Hotel is super en de sfeer ook; meer moet dat niet zijn.

Greetz"

Voila, nu zijn we met z'n allen op de hoogte!!!!!!


woensdag 15 augustus 2007

Vertrokken met onze looise vlag

Zou de vrt ook deze blog gevonden hebben???
Feit is dat gisteren de camera's en perslui aanwezig waren en het is nog uitgezonden ook.

Voor diegenen die het gemist hebben:

sporza nieuwsbericht: het vertrek van de ploeg naar Osaka.
Let op het in beeld verschijnen van een lachende Tia en Krijn met ...... jawel ons loois menneke

dinsdag 14 augustus 2007

Vertrek van de ploeg naar Fukuoka



Reeds zeer vroeg waren we op pad vandaag. Niet alleen Krijn vertrok naar Fukuoka, ook neef Frederik en zijn vriendin Eline stonden deze ochtend klaar in Zaventem om aan hun reis te beginnen. Dit jonge stel gaat een trip maken doorheen het Verre Oosten en zij worden rond 15 december weer thuis verwacht.

Gewapend met onze looise vlag gingen we op zoek naar de rest van de ploeg, maar vooral naar Tia en Wim.
Oh oh hectische toestanden; vanaf het moment dat onze looise vlag ontvouwd werd en Tia en Krijn plaats namen voor de beloofde foto voor de gemeente doken vanuit het niets allerlei cameramensen op die onze vlag eveneens in beeld wilden brengen. Het was dus een beetje een goed plekje zoeken om de foto's te maken zo tussen al die "professionals" maar het is gelukt.
Tessenderlo heeft gescoord, zou je kunnen stellen; de vlag oogstte ook bij de mede-atleten veel bijval en met een beetje geluk kan straks Vlaanderen meegenieten van onze kleurrijke vaandel

maandag 13 augustus 2007

Persconferentie in Brussel - Klaar voor de start

Deze middag was er de klassieke persconferentie voor de Osaka-gangers.
De pers wordt uitgenodigd en wie er allemaal was; who knows.
Feit is dat het sportnieuws van de VRT er zeer weinig (lees: totaal niets) aandacht aan heeft geschonken. De Belgische nationale voetbalploeg ploeg staat beschamend achteraan in de ranglijsten, en moet daar dringend iets aan doen. Het sportnieuws stond dus in het teken van de komende interland.

Maar ere wie ere toekomt en TV limburg was ook aanwezig en zij vinden het wel zeer belangrijk om onze lokale atleten in de schijnwerpers te zetten.
Dus met veel plezier is hier de link naar de zending van TV-limburg

De Looise Vlag


En kijk nu eens aan, hier is zij dan , de aangekondigde -speciaal voor Tia en Krijn vervaardigde vlag.

Het is een leuk ding geworden met kleuren die hopelijk zullen opvallen in dat grote stadion van Osaka.

Wij zullen ons best doen om er zoveel mogelijk mee te wapperen, hopelijk zal het onze atleten aanmoedigen en ondersteunen.
Morgen is de grote vertrekdag. Onze atleten vertrekken naar Fukuoka om daar te gaan wennen aan de warmte en de hoge vochtigheid en ook om de jetlag rustig weg te slapen.

Wij volgen aanstaande zaterdag. Ben benieuwd hoe het allemaal zal evolueren.

Tot later

woensdag 8 augustus 2007

Looise vlag

Enkele dagen na de KBC-nacht pleegden we een telefoontje naar de sportdienst van Tessenderlo:"of we een vlag van het "looike" mochten meenemen". Bedoeling was om de vlag met het looise menneke aan onze Belgische vlag te naaien en dan in de tribune op en neer te wapperen in de hoop dat een of andere opmerkzame cameraman de "abnormale combinatie" zou opmerken en in beeld brengen.
"Komt in orde" werd gezegd.
Groot was de verbazing toen enkele dagen later de telefoon ten huize van ons rinkelde en de sportschepen ons meldde dat er een vlag voor Krijn en Tia werd ontworpen.
Ondertussen hebben we het ontwerp kunnen bewonderen en het moet gezegd, het mag gezien worden.
Het is natuurlijk ook niet niets; twee atleten uit dezelfde gemeente, naar hetzelfde wereldkampioenschap van de koningin der sporten: atletiek.
Er is ons beloofd dat het ontwerpje binnenkort wordt doorgemaild en dan mag het mee pronken op deze blog.
MAAR!!!!!! let alvast op,
26 augustus om 2.00 uur 's morgens zal bewuste vlag aldaar te Japan fladderen om Krijn aan te moedigen. Zij die zich geroepen voelen; sta op en fladder, excuseer, supporter mee.
De supportertijd voor Tia is: 31 augustus om 3u10 des morgens vroeg, en dan zal onzer aller Krijn met de vlag zitten te wapperen ergens op de atleten tribune.

vrijdag 3 augustus 2007

Bijna startklaar

De limiet is gelopen. Wat een opluchting.
Na maanden van onzekerheid kan Krijn vertrekken.
Twee jaar geleden was de WK selectie een "verrassing" voor veel Belgen, nu was het een absolute noodzaak, zelfs rekening houdend met de zware blessure die nog steeds niet helemaal genezen is.

In februari liep hij nog als een echter "start-to-runner" over de looise finse piste; 500 meter wandelen met enkele meters joggen. Na een paar dagen mocht het opgedreven worden tot 1000 meter wandelen en 5 keer 100 meter joggen. Hij dwong respect af bij de looise lopers.
"Je moet het toch maar doen" zei een looise ancien die hem zo bezig zag, "van Belgische top naar absolute beginner".
De dames van de looise start to run groep liepen vrolijk kwetterend voorbij, en zelfs na enkele weken lieten de meeste looise atleten hem nog achter zich.

Dat is voorbij en nu wacht het WK.
Wij gaan mee. We hoopten in december dat hij het zou halen en boekten onze reis. De dochter gaat eveneens mee ;"dik tegen haar goesting" want de verjaardig valt tijdens de Osaka-trip.
Zij hoopt nu dat een aantal atleten haar een gelukkige verjaardag komen wensen .

Het wordt een beetje een vreemde reis. Sport en cultuur en nu al veel vragen
Hoe bestel je een koffie als je totaal geen Japans kent?

Hoe vaak zullen we de verkeerde trein, tram, bus of metro nemen?
Hoe lang zullen we er dan over doen om het juiste "spoor" terug te vinden.

Hoe vaak zullen we onbekende zaken op ons bord vinden omdat we geen benul hadden van wat we besteld hadden.

Ik heb nu al lol, want het zal zeker vaak mislopen.
We weten dat we een vlucht hebben, een bed om in te slapen en de tickets naar het stadion.
De eerste stap - van het vliegveld naar het hotel - wordt de eerste hindernis.
Binnenkort leest iedereen onze "avonturen" en we hopen ook natuurlijk goed en veel sportief nieuws te brengen.

Een ding is zeker. De looise schepen van sport heeft beloofd dat we de vlag van het Looike meekrijgen. Die hangen we samen met de Belgische kleuren over de reling. Hopelijk zal een of andere camerman de vreemde combinatie zien en in beeld brengen. Dus kijk er naar uit

Tot later